Dag 8: Herdenkingsdienst en afscheid van TBRC
Vandaag staat in het teken van twee intieme en gepaste herdenkingsceremonies. De reizigers zijn stemmig gekleed, er verschijnt zelfs her en der een colbert. Petje af in deze hitte. We hebben een ceremonie op het ereveld van Don Rak in Kanchanaburi en een op het ereveld van Chungkai. We gedenken de slachtoffers van de spoorlijn in Thailand en Birma, maar ook zij die het hebben overleefd. Zodat zij niet vergeten worden. Maar voordat het zover is krijgen we de kans om het TBRC-museum nog een keer te bezoeken.
Voor de herdenkinsgceremonies heeft het Thaise leger twee hoornblazers gestuurd. Zij blazen last post en reveille. We roepen namen af van slachtoffers die op de erevelden begraven liggen, er is een minuut stilte en het Wilhelmus. Op Kanchanaburi draagt Vrouwke een gedicht voor over haar vader. Op Chungkai leest Martje Saveur een passage uit haar boek over het ereveld van Thanbuyazat. Het is allemaal prachtig en aangrijpend. De krans van SHBSS wordt op Kanchanaburi gelegd door de familie Saveur. Hier ligt Gerard, de vader van Jan en goede vriend van mijn eigen grootvader. Een bijzonder moment voor ons beide. Op Chungkai wordt de krans gelegd door de familie Van Haassen. De kinderen ondersteunen hun moeder in haar gang naar het monument. Ontroerend. Na de plechtigheden zwermt de groep uit over de erevelden om geliefden, familie of bekenden een groet te brengen. Iedereen neemt de tijd om de groet te brengen die zij zich hadden voorgenomen, De bloemen die iedereen een paar dagen geleden heeft kunnen bestellen worden met zorg bij de graven gelegd. Er rolt her en der menig traan. Een samenkomst van emoties waar ieder van ons de afgelopen week, met onze intensieve speurtocht in het verleden, ongemerkt naar toe heeft gewerkt. De pelgrimsreis is klaar, het is af en het was prachtig. Een mooie en emotionele afsluiting.
We gaan terug naar het resort maar stoppen eerst nog bij een Japanse C56 locomotief en een vrachtauto op spoorwielen. Ook deze is, net als in Sayok noi gisteren, authentiek. We maken wat foto’s en vertrekken naar het resort voor de lunch. De middag is ter vrije besteding. Er moet nog guave-jam gekocht worden en Hendrik wil met zijn moeder nog wat winkelen. We regelen het allemaal, er rijdt snel een minibusje naar de stad. Anderen nemen de rust. Ik zit met Edu aan het zwembad met een drankje. Het was hard werken maar we kijken allebei met veel genoegen terug. Op de reis, op de groep en op de samenwerking met de dokter. We spreken daar aan de rand van het zwembad af om in 2019 hier samen met een nieuwe groep terug te komen. We schudden de hand er op. Afgesproken.
Het afscheidsdiner ’s avonds wordt ons aangeboden door TBRC. Het is in een van mijn favoriete restaurants in Kanchanaburi, Kee ree tara. Het eten is er fantastisch en het ligt tegen de oevers van de river kwai opgebouwd, met uitzicht op de beroemde brug. Een prachtige locatie. De hele staf van TBRC is aanwezig, Rod, Andrew, Terry en natuurlijk de dames die ons in koppels van twee de afgelopen anderhalve week zo goed op weg hebben geholpen. Er zijn speeches, mooie woorden, een afscheid maar ook veel plezier. Voor de chauffeurs en de dames is er een mooie tip uit de groep. Ook Edu, de dokter en ik worden als begeleidingsteam door de groep nog even in het zonnetje gezet. Wordt zeer gewaardeerd. Toeval wil dat vandaag de eerste dag is van de light and sound show. Op de brug over de river kwai wordt de bekende gelijknamige roman nagespeeld. Afgesloten met vuurwerk. Een spettered einde van ons verblijf in Kanchanaburi. Vanavond nog even de koffer pakken want morgen gaan we terug naar Bangkok met een paar stops op spoorlijn gerelateerde sites als Ban Pong, Nakom Pathon en Nong Pladuk. Maar daarover morgen meer.
