Dag 7: over het laatste stukje spoor
Na de vermoeienissen van gisteren kan iedereen vandaag wat relaxter de dag opstarten. Er wordt zelfs voor het ontbijt al gezwommen. Afgezien van wat gebruikelijke tropenongemakken is iedereen nog fit, maar de indrukken van de afgelopen dagen laten hun sporen na. Het is voor veel reizigers een emotionele reis.
Vandaag staat het treinritje van Kanchanaburi naar Nam Tok op het programma. Een rit over het laatste stuk Birma Siam spoorlijn dat er nog ligt. Zo’n 60 kilometer, van Kanchanaburi in de richting van Birma. We zullen de bridge over de river Kwai passeren, door de indrukwekkende Chungkai cutting rijden en uiteindelijk ook (heel voorzichtig) over het Wang Pho Viaduct. Danny ter Horst heeft het ritje al twee keer eerder gemaakt en wilde wat anders voor vandaag. Dus heb ik mister Wut gebeld voor een privรฉ-excursie voor Danny. Mister Wut en ik kennen elkaar nu al 12 jaar. Binnen ons gezin zijn zijn quotes als “Mister Wut know”, ” mister Wut service” en “follow me” legendarisch. Een betrouwbare vent die de laatste jaren ook door TBRC voor klanten wordt ingezet. Danny gaat vandaag de Hell Fire Pass walking trail doen en bezoekt Baan Lim Kwai, een resort in de buurt van Hell Fire Pass dat met de bus niet te bereiken is. Het resort heeft een klein spoorwegmuseum en in de jungle om het resort heen staan een oude en locomotief en originele treinwagons. Ik ben benieuwd hoe Danny het heeft gehad.
Als wij met de bus bij het station aankomen staat er een hele mooie trein klaar aan het perron. “Dat is um!” wordt er enthousiast in de bus geroepen. Nee, … dat is de Eastern and Oriental Expres. Een oosterse variant op de Orient Expres. Hij rijdt in drie dagen over hetzelfde traject als de krijgsgevangenen destijds van Singapore via Kanchanaburi naar Bangkok. Aan boord eerste klas service tegen een kleine 1.800 Engelse pond per reiziger. Een fantastische ervaring, tegen een fabelachtige prijs (als je het ooit overweegt: let op de vroegboek-aanbiedingen in het voorjaar!). Voor ons staat een Thaise trein klaar met houten banken en ramen als airco. Maar iedereen geniet met volle teugen.ย De treinrit duurt ongeveer 2 uur en voert ons langs de rivier, met prachtige vergezichten. John pakt zijn kans om een filmpje te maken van het gebied rond Nong Pradai, waar de grootvader van Marja Sluiter overleed. Meerdere reizigers zeggen tegen mij dat de treinrit over het oorspronkelijke spoor “flink binnenkomt”.
We lunchen in Nam Tok. Er is tom ka kai als soep, Thaise omelet en diverse andere gerechten. We bestellen voor elke tafel nog een “pad krapow” bij. Gewoon omdat het zo lekker is.
Na Nam Tok is het nog een klein stukje rijden naar Saiyok Noi waterval. Hier stond een krijgsgevangenkamp waar veel mannen langs gemarcheerd zijn. In de waterval hebben de Thai het naar hun zin. Een stukje verder staat nog een originele C56 Japanse locomotief. De locs werden door de Japanners voornamelijk op hout gestookt, dat immers ruim voorradig was in de jungle. Voor de stukken met een flink stijgingspercentage was een locomotief met meer vermogen nodig. Dan werden deze jongens ingezet, want ze konden naast hout ook kolen stoken (iets dat meer verbrandingswarmte en dus vermogen geeft).
Tegen vieren zijn we terug in het resort. Het was weer een leerzame dag. De onvermoeibaren gaan direct door naar het zwembad, sommigen zoeken de rust van hun kamer. Michiel Schwartzenberg heeft aangeboden om vanavond voorafgaand aan het diner een presentatie te houden over de krijgsgevangentransporten en de registratie daarvan door Japanners en krijgsgevangenen zelf. We krijgen inzicht in termen als Java party files en indexkaarten. Een interessant relaas wat veel reizigers nieuwe kennis oplevert. Morgen zijn de beide herdenkingsdiensten op Kanchanaburi en Chungkai. Een bijzondere dag om naar uit te kijken.
