Dag 3: Kennismaking met de Birma Siam spoorlijn

Vandaag ging de wekker al vroeg want we hadden een vol programma. Op deze dag leggen we de theoretische basis voor de komende drie dagen “up country”. Reizigers krijgen archiefmateriaal over door hen aangegeven krijgsgevangenen, we bezoeken het TBRC-museum, de erevelden Kanchanaburi en Chungkai en de brug over de river Kwai.

Om 8 uur vertrok de bus richting de stad voor het ontvangst in het Thai Birma Railway Centre (TBRC). Het TBRC is een museum en informatiecentrum over de Birma Siam Spoorlijn en is gelegen naast het grote ereveld in Kanchanaburi. Drijvende kracht en oprichter van TBRC is sir Rod Beattie. Rod zal onze gids zijn in de komende 3 dagen richting de Birmese grens. Na een welkomstwoord van Rod konden we op eigen gelegenheid het museum verkennen. Het museum biedt een mooie mix van feitenmateriaal, historische context, bodemvondsten en persoonlijke verhalen van ex-krijgsgevangenen. Ook staat er sinds kort een echte transportwagon in de tuin uitgestald waarmee de krijgsgevangenen van Singapore naar Thailand werden vervoerd.

Nadat iedereen was uitgekeken kregen de reizigers in de coffee shop van het museum een persoonlijk onderhoud met Andrew, Terry of Rod zelf om uitleg te geven over de archiefinformatie die zij hebben gevonden over de krijgsgevangenen die voor de reizigers van bijzonder belang zijn. Aansluitend was er tijd voor een kort bezoek te brengen aan het Don Rak ereveld. We komen daar over een paar dagen nog terug voor een speciale herdenkingsdienst. De zoon van Jules Scholten heeft voor zijn vader een speciaal keramisch tegeltje laten maken met een foto van zijn grootvader, naar wie hij ook is vernoemd. De familie plaatst het tegetje bij het graf als we over een paar dagen de herdenkingsdienst houden. Het tegeltje heeft Jules Scholten in de bus laten zien. Een prachtig eerbetoon.

Vlak voor de lunch nog net even tijd voor het JEATH museum. Het bijzondere aan dit museum is dat het bestaat uit atap barakken en bamboe ligbedden net zoals de krijgsgevangenkampen er uit moeten hebben gezien. Voor iedereen een indrukwekkend bezoek.

De lunch werd geserveerd op het drijvende restaurant Taraburi. Zonder de thuisblijvers jaloers te willen maken wederom een voortreffelijke maatijd met kip knoflook en peper, curry en noem maar op. Er werd stevig opgeschept maar gelukkig was er genoeg.

Na de lunch wachtte ons een bezoek de oude walking street van Kanchanaburi met diverse huizen uit de jaren 20. In oorlogstijd was dit de belangrijkste straat en een hoop huizen heeft hier de tand des tijds doorstaan. Speciale aandacht was er voor het huis van Boon Pong, de apotheker die de krijgsgevangenen tijdens de oorlog hielp.

Na walking street ging de reis verder naar Chungkai. Zoals gezegd we hadden een vol programma. In Chungkai namen we uiteraard gepaste tijd om het prachtige ereveld te bezoeken. Daarna was het even klimmen naar de Chungkai cutting. Bijna net zo hoog als hell fire pass maar minder lang. Indrukwekkend hoe de krijgsgevangen zich hier met behulp van explosieven door het rotsblok hebben heengewerkt.

Sluitstuk van de dag was de bekende bridge over the river Kwai en het nabij gelegen kamp Tamarkan waar de vader van Jules Scholten is overleden. De bridge wordt meer en meer een kermisattractie. Voor de Thaise toeristenindustrie goede handel. Voor degenen die hier eerder geweest zijn, in alle rust, een vreemde gewaarwording.

Even na vijf uur kwam eindelijk het resort weer in zicht. Tijd voor een frisse duik in het zwembad of even een uurtje gestrekt om alle indrukken te verwerken. Morgen gaan we up country richting Birma. We vertrekken al vroeg. De kleine reistassen moeten worden gepakt en alvast afgerekend, nog genoeg te doen vanavond. Iedereen kijkt uit naar de dagen die komen gaan.

Ik moet iedereen in Nederland die het weerbericht van Kanchanaburi volgt teleurstellen … Het regent hier echt niet, om over onweer maar te zwijgen. En het is werkelijk vreselijk lekker warm. Het Thaise eten is om over naar huis te schrijven. Bij deze!