In memoriam Hendrik Hansen

Afgelopen vrijdag 25 oktober is onze geliefde spoorwegveteraan Hendrik Hansen plotseling overleden. Drie weken geleden heeft hij nog zijn 100ste verjaardag gevierd in gezelschap van zijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Vanuit de SHBSS waren we hierbij aanwezig en ook zijn collega strijdmakker Ed van de Logt was erbij. Wij wensen zijn familie en nabestaanden veel sterkte toe bij het verlies van hun trotse en liefdevolle vader, opa en overgrootvader.

Foto door Arjan Vrieze Photography

Hendrik Hansen is op 9 oktober 1924 geboren in Salatiga en als 17-jarige heeft hij op Java gevochten als mitrailleurschutter in de Tjiater-stelling bij de Tjiater pas. Hij werd krijgsgevangen gemaakt en afgevoerd naar het Changikamp in Singapore. Daar werd hij slachtoffer van een collectieve straf van de Japanners en werd hij in de dodencel gezet. Na een schijnexecutie kreeg hij “gratie” van de keizer en mocht hij aan de Birmaspoorweg gaan werken. Dit redde zijn leven vertelde hij. Tijdens het transport naar Birma op de Nichimei Maru werd het schip door de geallieerden gebombardeerd en belande hij in de zee, werd gered en direct weer gevangengenomen. 

Zonder verdere bezittingen werd hij in Birma aan land gebracht en begon zijn dwangarbeid aan de Birma-Siam spoorweg; onmenselijk zwaar werk met mishandelingen, vernederingen en weinig voeding. Bij het zien van foto’s van de heden ten dage van de Drie Pagodes op de grens van Thailand en Myanmar vertelde hij dat hij deze toen ook gezien had. Hij was er stiekem heen geslopen, betrapt door de Japanners en kreeg weer een pak rammel omdat dit een heiligdom was. 

Na de oorlog

Aan het eind van de oorlog zit hij in een logistiek kamp van de Japanners in Ratchburry en krijgt hij te horen dat de oorlog voorbij was. In het verzamelkamp Tamuan kwam hij terecht in een van de bataljons van de Rode Olifant en werd o.a. door de Ghurka’s getraind voor inzet op Java. Tijdens de operaties in Nederlands-Indië op Sumatra leert hij zijn vrouw kennen en uiteindelijk komen ze in 1950 met de Sibayak terug naar Nederland. 

In Nederland blijft Hendrik bij de Koninklijke Landmacht totdat hij in 1980 met pensioen gaat. Vlak voor zijn pensionering heeft hij veel hoofpijn. Bij het foto’s maken blijkt er een zwart vlekje boven zijn linkeroog te zitten, men is bang voor kanker maar het blijkt nog een scherfje te zijn afkomstig van het bombardement van de Nichimei Maru. 

Het zwijgen doorbreken

Na het overlijden van zijn vrouw kwam bij Hendrik pas het moment waarop hij kon vertellen over zijn ervaringen aan de spoorweg. In de laatste jaren bezochten we hem regelmatig en vertelde hij zijn ervaringen met grote precisie. Het deed hem goed zijn verhaal te kunnen delen met een luisterend oor. Op zijn kamer in het verzorgingshuis deed hij op de badkamer nog “snierken” voor zijn medebewoners en de verzorging: heerlijke saté en andere Indische hapjes. 

Het leven van Hendrik  kenmerkt zich door grote ontberingen en dodelijke incidenten. Maar hij overleefde het allemaal, werd 100 en was op zijn 100ste nog steeds een mooi, trots en liefdevol mens. 

We zullen je enorm missen Hendrik, 

het SHBSS bestuur en alle vrijwilligers. 

 

Geschreven door Eric Sinninghe. 

Voeg een reactie toe

Your email address will not be published.

Recent:

Erik, bedankt voor alles!

In memoriam Hendrik Hansen

Aandacht voor Dodenspoorwegen in de Defensiekrant

Blijf op de hoogte

Vul onderstaand veld in en ontvang onze nieuwsbrief!


Facebook berichten