Even voorstellen, Lars Bannink, nieuwe voorzitter

Mijn naam is Lars Bannink, samen met mijn tweelingzus Jonne geboren in 1995 in Arnhem en getogen in Oosterbeek. Het is mij altijd geleerd stil te staan bij geweld. Dat begon met de deelname van de basisschool met de herdenkingen van operatie Market Garden rondom Arnhem en omgeving. Later begreep ik ook steeds beter in welke situatie mijn grootouders, en velen met hen, hebben moeten leven in de oorlogstijd in Azië. Mijn grootvader, veteraan Louis Bannink (1921), werkte van 1943 tot en met 1945 aan de Birma Siam spoorlijn. Mijn grootmoeder, Else Bannink-Hartman (1923), overleefde het vrouwenkamp Halmaheira. Al vanaf jonge leeftijd ga ik mee naar Bronbeek voor deze herdenkingen. In die kinderjaren herinnerde ik mij eigenlijk vooral één specifiek verhaal dat opa vaak vertelde. Hij was toen 23 en leed aan dysenterie en malaria, een dodelijke combinatie waaraan hij ook zou komen te overlijden. Op zijn sterfbed kwam de Dominee langs, praatte met hem en gaf hem tenslotte een eitje. Die nacht werd gedacht zijn laatste te zijn geweest, ware het niet dat hij de nacht levend uitkwam en herstelde. In december wordt hij 100 en twee weken later wordt mijn oma 99. Hun veerkracht, levenslust en hun geschiedenis, inspireren mij dagelijks in mijn eigen gedrag.

Het actief veranderen van dit dagelijkse gedrag en het toepassen van morele reflectie daarop, zijn in mijn ogen onmiskenbaar als we willen leren van de geschiedenis. Bij een herdenking herdenken we alle levens die zijn ontnomen en het ondragelijk lijden dat is gecreëerd. Ieder verhaal doet ertoe. Maar herdenken is ook het ritueel telkens bewust te zijn bij wat er hier is. Om nederig te worden. We leren in te zien dat we elke dag nog met zinloos geweld en onnodig lijden, van welke vorm dan ook, te maken hebben. Soms zijn we hier het slachtoffer van en soms zijn we zelf de oorzaak. Dit bewust zijn, stelt ons instaat in te zien dat elk wezen het verlangen heeft om geen pijn te lijden. Het wordt voor ons dan mogelijk om compassie te cultiveren voor al het leven om ons heen.

Ik voel mij vereerd om op deze leeftijd en op dit moment, met mijn grootouders nog in leven, het voorzitterschap van Erik Broekroelofs over te mogen nemen. De afgelopen jaren heeft het bestuur, met Ida Saveur, Ronald Last en Edu Harms, prachtige en memorabele herdenkingen vormgegeven, pelgrimstochten georganiseerd en onder andere het spoorzoeken geïnitieerd. Ik hoop dat ik samen met hen kan bijdragen aan het in stand houden van alle verhalen en het uitdragen van compassie voor het leven.