Dag 6: spoor van 100.000 doden
Vandaag was het uitslapen geblazen. We gaan vandaag met de trein over de ruim 50 kilometer spoor van de Birma spoorlijn die nog steeds in gebruik is. De houten bielsen zijn inmiddels vervangen door beton, maar het traject is hetzelfde en brengt ons door mooie passages als de Chungkai cutting (blog dag 3) en Wang Pho viaduct (blog dag 2). De trein vertrekt om 10.30, dus de reizigers moeten zo rond 10 uur wel in de bus zitten.
Tijd genoeg voor een wandelingetje over het resort en ik verwonder me weer over de schoonheid van het land. De woeste natuur die we onderweg hebben gezien de afgelopen dagen, de prachtige bloemen die hier in het resort wel uit de lucht lijken te groeien. Het lekkere eten en de de mensen niet te vergeten. Altijd wel een glimlach of een vriendelijk woord.
We zijn net met de bus het resort afgedraaid of Poom wordt gebeld dat de trein 20 minuten vertraging heeft. Ik vraag aan haar: “20 minutes late, so train come 10.50”? “Yes, but can be early same” is het antwoord. Ik laat het er maar bij, komt goed. We hebben nog wat tijd een oude stoomloc die bij het station staat opgesteld op de foto te zetten. Om 10.51 arriveert dan de trein en alle reizigers stappen in.
We passeren de Bridge over the river Kwai (vaste lezers van de blog en ook onze reizigers weten inmiddels beter!) en bij Wang Pho gaan alle reizigers in de benen om uit het raam te hangen en de trein stapvoets over dat epische viaduct te zien schuifelen. Het is een prachtige tocht, schommelend in de trein, warme tropenwind naar binnen door de open ramen en telkens weer een nieuw verbijsterend mooi panorama om de volgende bocht.
De trein maakt een hoop lawaai, het spoor rammelt en de wind waait warm door de coupe. Een lang gesprek voeren met je buurman is daardoor niet echt mogelijk. Voor mij altijd een moment van reflectie. Dit prachtige land waar ik zo van hou en alles moois dat je om je heen ziet … de tragedie die zich hier 80 jaar geleden heeft afgespeeld is bijna niet voor te stellen. Gister. Gister op de Hintok – Hellfire trail waren we dichtbij om het even te beseffen. En misschien nu, in de trein als je je bedenkt dat elke klik-klak van het spoor, gelijk staat aan één mens die het leven heeft gelaten bij de aanleg. 100.000 mensenlevens, de meesten naamloos. En ook 2.782 Nederlanders met een graf. Die brengen we morgen met een mooie ceremonie op de erevelden een eregroet.
Twee uurtjes later stappen we in Nam Tok van de trein en gaan op weg naar de lunchlokatie. Ice cafe bij Nam Tok. Weer prima verzorgd allemaal. Ik heb de meisjes uitgedaagd de reizigers elke dag een ander soort fruit te laten kennen. Ze hebben zich tot doel gesteld de 10 te halen zei Poom. We hebben al gehad: pomolo, papaya, thai banana, dragon fruit, ramboetan, thai orange. Daar komt vandaag coconut en jack fruit bij. Ze zijn op 8. Ik weet van een voorraad custard apple die ligt te rijpen in de minivan dus de 10 gaan ze wel halen. Ze lopen de chauffeur te plagen dat nummer 10 Doerian wordt, dan kan ie namelijk gelijk zijn bus verkopen vanwege de stank. Hij kijkt er met een glimlach bedenkelijk bij.
Na de lunch gaan we normaal gesproken naar de waterval Sayok noi. Echter, het is zondag en de Thai zijn massaal naar de waterval getrokken. We kunnen de bus nergens kwijt. Ik bedenk met Poom snel dat we in plaats van Sayok naar Erawan national park en waterval gaan. Een prachtige plek waar ik met mijn familie graag kwam. Na een hoop gebel en gedoe blijkt de administratie bij Erawan niet zo flexibel als SHBSS en TBRC. De Erawan-waterval gaan de reizigers krijgen, maar dat wordt wel morgen.
Morgen is sowieso een bijzondere dag. Het is de dag van de ceremonie op de erevelden. We leggen bloemen, roepen namen af en hebben een kleine herdenking. Een waardige afsluiting van ons verblijf hier. Tot morgen.
